කාලය හෙමින් හෙමින් ගෙවී යද්දී අපේ ගෙදරද නොදැනීම නිහඬ බවෙන් පිරී ගියේ මගේ විදේෂ ගතවීම නිසා අම්මා කනගාටුවෙන්සිටි නිසා විය යුතුය. මගේ ඇඳුම් පැලදුන් පිලිවෙලකට නමා බෑගයකට අසුරා තිබුනේ ඇයම වූ අතර ගෙවුනු දවස් කීපයේම අම්මා මගේ ළඟට විත් මට නිදිමත එනතුරු මගේ හිස අතගෑවේ ඇගේ දෙනෙති කඳුලු මට නොපෙනෙන ලෙස පිසදමමින්ය.
"මම නම් උඹ යනවට කැමති නැහැ දිනුක..මම කියන්නෙ උඹ ෆයිනල් ඉයර් එකක් ඉවරම කරල යන්න කියල බන්."
"ම්ම්ම් මටත් නොතේරෙනව නෙමේ රොෂෙන්. ඒත් මේ ගමන මට යන්න වෙනනවා මචං."
"උඹ ගියාම අපිට තමා බන් පාළු. බියර් එකක්වත් ගහන්න හවසට කවුරුත් නැති වෙනවා. අනික බන් උඹ ඉන්නකම් අපේ උන්ටික එකට හිටියා."
"ඒකනම් ඇත්ත ඩිලා, දිනුක ඉන්නකම් කට්ටිය එකට හිටියා. දැන් දිනුකය ගියාට පස්සෙ මුන්ව හොයන්න දැල් දාන්න වෙයි"
"එහෙම හිතන්න එපා බන්. මන් මේ යන්නම යන්න හදන ගමනක් නෙමේනෙබන්. උඹල සේරම ඩිග්‍රි එක ගොඩදාල ටයි කෝට් දාල ලොකු තැන්වල ඉඳපල්ල මම ආයෙ එනකොට"
මගේ මේ හිටිහැටියේම නික්මයාම නිසා මගේ පවුලේ සමාජිකයන්ටත් වඩා මගේ මිතුරන් පිරිස දැඩි කනස්සල්ලෙන් පසුවූයේ මා ඔවුනට ඉතා හොඳ මිතුරෙකු වූ නිසා විය යුතුය. ඔවුනට බොරු හේතු මවා දුන්නාට මගේ මේ ගමනේ නියම අරමුණ ඔවුන් දැන සිටියානම් ඔවුන්ගේ ප්‍රතිචාරය වෙනස්වනවා නොඅනුමානය.
"ඒක නෙමේ දිනුක, දැන් පියුමි මොකද කියන්නෙ"
"පියුමි තාම දන්නෙ නැහැ රොෂෙන්"
"මොනවා.. උඹ විහිලු කරනවද.."
"මට එයාට කියාගන්න බැරිව හිටියෙ. අද මම කියනවා කොහොම හරි"
"අනේ මන්දා බන්. උඹට මම අර දවසක් කිව්ව වගේ උඹ මාර විදිහට ලයිෆ් එකේ තීරනගන්නවා බන්. ඒ ගන්න හැම තීරනයකටම සාධාරණයක් කරන්න උඹට තියෙන්නෙ මාර කන්ෆිඩන්ස් එකක්. හැබැයි ඒ තීරන ගොඩක් දෙනෙක්ගෙ හිත පාරවනව"
මට උඹලගෙන් යන්න ඕනකමක් නැහැ රොෂෙන්, මම තනිවෙලා ඉන්නකොට මගේ ජීවිතේට ලන් වෙලා ආලෝකයක් දුන්න යාළුවො සෙට් එක තමා උඹල. අනික උඹල කියන තරම් මට කන්ෆිඩන්ස් තියනවද දන්නෙ නැහැ, ඒත් මම මේ යන්නෙ උඹල එක්ක තිබ්බ ඒ යාලුකම රැකගන්න, යැයි මට ඔවුනට පැවසීමට සිතුවද කිසිවක් නොපවසා මද වේලාවක් නිහඬව සිටියේ ඔවුනට දියහැකි හොඬම පිළිතුර මගේ නිහඬබවයැයි මා සිතූ නිසාවෙනි.
මගේ නිහඬ බව මගේ මිතුරන්ට ගැලපෙන්නා වූ පිළිතුර යැයි මා සිතූවද පියුමිට එය එසේ නොවන නිසා ගෙවුනු දවස් කීපයතුල මට කියාගැනීමට අපහසු වූ දේ මම පියුමිට කීවේ ඇයවද පුදුම කරවමින්ය. ඇය හදාරා අවසාන කල පාඨමාලාවේ අවසාන ඇගයීම් කීපය බාරදීම සඳහා ඇය පාසල් නොගොස් අප ආයතනයට පැමින ඇත. මා ඇය හා කතාකල අවස්තාවේ සමහර වචන මගේ මුවට නොපැමිනියේ ඇයිදැයි මම නොදැන සිටියෙමි. මගේ මුවගින් වචන එක පිට එක පිටවී යනවිට ඇය නිහඬව අසා සිටියමුත් ඇගේ දෙනෙතින් කඳුලැලි ගලාගියේ ඇයටද පාලනයකින් තොරවය. වරක් දෙවරක් ඇගේ අතින් අල්ලා මා ඇයව සැනසීමට උත්සහ දැරූවද එයද නිෂ්ඵල කාර්යයක් වූයේ ඇය එය වැලකූ නිසාය. ඇයව ඇල්ලීම ඇය ප්‍රතික්ෂේප කරනාවිට මගේ හුස්ම මොහොතකට නැවතුනා මෙන් මට දැනුනු අතර ඇය ඉදිරියේ කඳුලක්වත් නොහෙලා දැඩි සිතකින් මා සිටියේ කෙලෙසදැයි මම නොදැනසිටියෙමි.
"ඇයි මේ.. ඇයි ඔයා මාව දාල යන්නෙ. ඇයි මේ කෙල්ලට මෙච්චර ගින්දරක් දෙන්නෙ. මොකද්ද මම ඔයාට කල වැරැද්ද.. කියන්න ... මට කියන්න දිනුක අයියා"
වරක් දෙවරක් මගේ පපුවමතට වැරෙන් පහරවල් කීපය එල්ල කල ඇය ඒ පපුවටා තුරුළු වී පොඩි ළමයෙකු මෙන් ඇඬුවේ ඇය සිටිනා ස්තානය පිළිබඳවද අවබෝධයකින් තොරවය. අප ආයතන්යේ දෙමාපියන් සඳහා වෙන්කර තිබූ ස්ථානයේ අප සිටි අතර අප දෙදෙනාව දර්ෂනය වූයේ මගේ මිතුරන්ට පමනක් විය. කවුරුන්හෝ පැමිනේවිදෝයැයි මගේ මිතුරන් සැලකිලිමත්ව සිටි අතරම මම ඇගේ දුක තුනීවන තෙක් මා ලඟට වී ඇඬීමට අවසර දුන්නේ මා තුල තිබුනාවූ එම නිහඬතාවය මා තවදුරටත් ආරක්ෂා කරමින්ය.
"අඬන්න එපා පියුමි.. හොඳ ළමය වගේ අහන්නකො මම කියන දේ"
"මම හොඳ නැහැ.. මට ඔයාගෙ ඔය කතා අහන්න ඕන නැහැ. යන දිහාවකට මාවත් අරගෙනම යන්න.. අනේ මාව දාල යන්න එපා අයියා. මාව තනිකරල යන්න එපා. කොහොමද මම ඉන්නෙ. මම මැරේවි"
එසේ පවසමින් නැවතත් ඇය හඩා වැලපෙන්නට වූ අතර මගේ දෙනෙතද කඳුලින් තෙත්කරමින්ය. ඇගේ මේ ඇඬියාව නිසා මම මහත් අපහසුතත්වයකට පත් වී සිටි අතර අප පන්තියේ අප හා සිටි ගැහැණු ළමයින් දෙදෙනෙක් වන සසන්කා හා හසිනි පියුමිව සැනසීමට ඇය අසලට පැමීනියද මා ඔවුන්ට නැවත යාන්නයැයි පැවසූවේ පියුමි මගේ පපුවට තුරුලු වී සිටිනා අවසාන මිනිත්තු කීපය නිසාවෙනි. මගේ මිතුරියන් දෙදෙනාගේද ඇස් කඳුලින් පිරී තිබූ ඇතර ඔවුන් මා හා තිබූ තරහව ඔවුන්ගේ ඇස් වලින්ම මට වටහාගත හැකිවිය.
"හොඳ ළමය වගේ අඬන් නැතිව මෙතනින් ඉඳගන්න. අපි කතාකරමු.. "
"ඔයා කොහොමද දිනුක අයියා මගෙන් යන්න හිතුවෙ. මෙහෙම තනිකරල දාල යන්නද මට ඔච්චරටම ආදරේ කලේ. මාව තුරුල්කරන් මට බත් කැව්වෙ, තුරුල්කරන් මාව සිපගත්තෙ මේ විදිහට මාව දාල යන්නද දිනුක අයියා.. කියන්න මට. කතාකරන්න ඉතින් නිහඬව ඉන්න එපා.. ඔයාමනෙ කිව්වෙ දැන් කතාකරමු කියලා. මන හොඳ ළමයෙක් වෙලා අඬ්න්නැතිව ඉන්නම්. කියන්න ඉතින්, මේ පුංචි කෙල්ලව රිද්දන්න හිතුවෙ කොහොමද කියලා"
"මම ඔයාව රිද්දවන්න හිතුවෙ නැහැ පියුමි. ඒත් මට යන්න වෙනවා. මට සමාවෙන්න ඒකට"
"ඔයා මට යන්න දෙන්න බලාගෙනද ඒ කියන්නෙ ආදරේ කලේ.. කියන්න"
"මට තේරෙන්නෙ නැහැ ඔයාට කියන්න පියුමි. මම ඔයාට ආදරේ නැතුව නොවේ. ඔයාට හොඳින් ඉන්නනම් මට ඔයාගෙන් යන්න වෙනවා පියුමි. ගොඩක් ඈතකට යන්න වෙනවා"
"ඔයා නැතිව මම කොහොමද හොඳින් ඉන්නෙ දිනුක අයියා. අනික ඔයාට කවුරු හරි වෙනකෙනෙක් හම්බුනාද. අනේ එහෙමනම් කියන්න, මම එයාගෙ කකුල් අල්ලල වඳින්නම්, වැඳල ඔයාව ඉල්ලන්නම්. ඔයාව මගෙන් උදුරගන්න එපා කියන්නම්"
"එහෙම දෙයක් නැහැ පියුමි. මේ හිත ඔයා එනකම් ගොඩක් තනියෙන් හිටියා. තවමත් මේ හිත ඔයාට ආදරෙයි."
"ඉතින් එහෙනම් ඇයි මේ. ආදරේනම් ඇයි මෙහෙම මාව තනිකරන්නෙ"
"ජීවිතේ අපි දකින හැම හීනයක්ම අපිට ඕන විදිහට පාට කරන්න බැහැ පියුමි. ඒ වගෙම සමහර හීන තියනවා තමන් ආදරේ කරන අය වෙනුවෙන් අමතක කරන්න වෙන ඒවත්."
"එතකොට ඒ අමතක කරන හීනයක්ද මම"
"එහෙම කියන්නෙ නැහැ පියුමි. ඔයාව මට අමතක කරන්න බැරි වේවි මගේ මේ ජීවිතේටම. මට සමාවෙන්න කියල කියන්නම් ඔයාට මම. ඒ වගේම හොඳින් ඉන්න කියලත් ඉල්ලන්නම් මම. ඔයා හොඳ ජීවිතයකයට උරුමක්කාරියක් පියුමි. ඒක ඔයාට ලැබිය යුතුම දෙයක්. ඔයාගෙ ජීවිතේ දැකපු ලස්සනම හීනයක් කියල හිතන්න මාව, ඔයාට කවදාවත්ම ලස්සනට පාටකරන්න නොලැබුනු."
"අනේ ... ඔහො .. ම ....."
"මම යන්නම් පියුමි. මට ඒකට අවසර දෙන්න. මම දන්නවා ඔයා හිත හදාගනීවි. කවදාහරි දවසක ඔයාට සමහරවිට වැටහේවි මම ඔයාගෙන් ඈතට ගිය එක හොඳයි කියලා. අන්න එදාට මට තප්පරයක්වත් වෛර කරන්න එපා. ඒ වගේම අවසායේ එකම එක දෙයක් ඉල්ලන්නම් මට එහෙම ඉල්ලන්න අවසර නැතත්. හොඳින් ඉන්න්. කවදාවත් ඔයාට වරදින් නැහැ. ඒ වගේම ඔයා ඔයාගෙ ගමන යන්න, මම වෙනුවෙන් ඉන්න එපා බලාන."
නැවතීමක් නොමැතිව ඇගේ දෙනෙතින් කඳුලැලි ගලා යද්දී ඇයව සැනසීමට හා ඇගේ ඇඬියාව නැවතීමට මගේ මිතුරියන් දෙදෙනාටම මහත් උත්සහයක් දරන්නට විය. මගේ සියළුම මිතුරන් මා නපුරෙකු ලෙස මා දෙස නෙත්යොමා සිටියෙදී අඩියට දෙකට මම එම ස්ථානයෙන් පිටත්ව ගියේ ඇය දෙස නොබලාමය. මගේ පණිවිඩය මත මොහොමඩ් මා රැගෙනයාමට ඔහුගේ කාරයෙන් පැමින සිටි අතර අප දෙදෙනාම එම ස්ථානයෙන් ඉතා ඉක්මනටම නොපෙනී ගියේ මතකයන් රැසකට උරුමකම් කියමිනි. එමෙන්ම සියලුම දෙනාගේ සිත තුල පිළිතුරු නොලැබෙනා වූ ගැටලු රාෂියක් ඉතිරි කරමිනි.
"මොකද උනේ පොඩි මහත්තයා.."
"ඒක මම හිතපු තරම් පහසු උනේ නැහැ මොහොමඩ් .. මම ඒ කෙල්ලට .."
නොසිතූ වෙලාවක මගේ දෙනෙත කඳුලින් බරවූ නිසා මට මගේ මුවින් පිට වූ ඒ වචන කීපය හරි ආකාරව සම්පූර්ණ කිරීමට නොහැකි විය. පියුමිගේ මතකයන් රැඳි හැම පාරකම, හැම ස්ථානයකටම මොහොමඩ් මා රැගෙන ගියේ මගේ ඉල්ලීම නිසාය. එමෙන්ම මොහොතකට මුහුදු තීරයෙහි අප කාරය නවතා මා තනිවම විනාඩි කීපයක් එහි ඇවිද ගියේ පියුමිගේ ලස්සන මතකයන් පිරි ස්ථානයක් නිසාත් අප අවසාන වරට හමුවී පෙම්බස් දෙඩූ ස්ථානය මෙය නිසාත් මා නැවත මෙම ස්ථානයට නොපැමිනේසිදෝ යන සිතුවිල්ලත් මා සිත තුල තිබූ නිසාත්ය.
"පොඩි මහත්තයා, ඔයා එන්න ආයෙමත්. පොඩි මහත්තයට බැරි විවි ඒ ගෑණු ළමය නැතිව ඉන්න"
"ඒකනම් ඇත්ත තමා මොහොමඩ්. ඒ තරමටම මම ආදරෙයි ඒ කෙල්ලට. හම්ම්ම්ම්.. ඒත් මට බැහැ මොහොමඩ් අපේ ජීවිත අවදානමක දාන්න. අපි ප්ලෑන් කරපු වැඩේ ඉවර කරල දාමු. නැතිනම් මට කවමදාවත් ආයෙ ආදෙරේ කරන්න බැරි වෙයි"
මට විදෙස්ගත වීමට තවත් දවස් හතරක් පමණ තිබුනද, මා හට කලින් පැමිනීමට ඉල්ලා විද්යුත් තැපෑලෙන් පනිවිඩයක් එවා ඇතැයි මම මගේ නිවසේ අයට පැවසූ අතර මාගේ ගුවන් ගමන අනිද්දා පාන්දරට සකසා දීමට මොහොමඩ් වෙහෙසූයේ මාගේ දැඩි ඉල්ලීම නිසාය. අමිලට පමනක් මගේ පිටව යාම මා පැවසූ අතර ඉතා සුලු කාලයකින් ඔහු අප නිවසට පැමිනියේ මගේ ගමනට අවෂයය දේ සකසාදීමටමුත් අම්මා විසින් ඒ සියලුම වැඩ පිලිවෙලකට නිමකරතිබුනේය.
"යාළුවා ඔයා ගියාට පස්සෙ පියුමි මාර විදිකකට ඇඬුවා බන්. මම හිතුවෙ නැහැ උඹ එහෙම එක පාරටම යයි කියලා"
"මට තවත් එතන ඉන්න තරම් ශක්තියක් තිබුනෙ නැහැ අමිල. ඒකයි මම ඉක්මනටම ආවෙ. ඒ කෙල්ල හිත හදාගනීවි බන්. එහෙම නැති උනොත් කවදා හරි මම ඒ කෙල්ල වෙනුවෙන් එන්නම්"
"යාලුවා මට තේරෙන් නැහැ උඹව. ඒ කෙල්ල අඬල අඬල හෙම්බත් උනා බන්. මම තමා ගෙදරට ගිහින් දැම්මෙ පියුමිව. මම යනගමන් පුලුවන් තරම් හිත හැදුවා. මම හිතුවෙ නැහැ බන් ඒ කෙල්ල එච්චරටම උඹට ආදරේ කරාවි කියලා."
"මටත් ඔය දුක නොදැනෙනවාම නෙමේ අමිල, නොදැනුනාවගේ ඉන්නවා. හම්ම්"
"යාළුවා, පරිස්සමට ගිහින් වරෙන් එහෙනම්. මමයි මොහොමඩුයි මෙහෙ වැඩ බලාගන්නම්. කරන දෙයක් පරිස්සමෙන්. යාළුවා, ඔයාගේ රහස් හැමදාම මගේ ලඟ රැකිල තියේවි. අනික ආපහු වරෙන් මේ යාළුවා වෙනුවෙන්වත්. හැමදේම හොඳින් උඹ හිතපු විදිහටම වෙන්න ඕන කියල මම පතන්නම්."
හිතුවක්කාර ආදරය ඊළඟ මොහොතට ...
No comments:
Post a Comment