"මොකද පුතේ අද උදෙන්ම"
"ඉවරකරන්න බැරි උන වැඩ වගයක් තියනවා අම්මෙ. අද උදේ නමයට කලින් දෙන්න ඕන. ඒකයි මේ උදෙන්ම යන්න කියල බැලුවෙ"
"අහ් අයියෙ.. ගුඩ්මොර්නිං. මොකද මේ අද කුකුලත් අතේ අරන්ම යන්න හදන්න්නෙ. අනේ මේ ඒක නෙමේ මට ඇඳුම් වගයක් ගන්න තියනවා. කීයක් හරි දෙන්නකො. ඔයා ඉතින් මගෙ සුදු අයියනෙ."
"ඔයාගෙ බටර් ඕන නැහැ. මගෙ මේසෙ උඩ ඇති පන්දාහක්. ඒක එහෙම්මම් තියල ලාච්චුවේ තියන එක්දහස් පන්සීය අරන් යනවා"
"ඒක්දහස් පන්සීයෙන් මොනා ගන්නද අනේ. ඔනේ නෑ ඔයාගෙ සල්ලි. මම තාත්තගෙන් ඉල්ල ගන්නම්"
අම්මා සාදා දුන් තේ කෝප්පය උගුරට දෙකට ගිල දැමූ මම පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් අපගේ සුපුරුදු ස්ථානටට පැමිනියෙමි. මා එන විටද මොහොමඩ් එම ස්තානයට පැමින සිටියේය. ඔහුද තරමක් නොසන්සුන්තත්වයේ සිටියේ ඊයේ රාත්‍රියේ පුවත නිසා විය යුතුය.
